Η Ειρήνη Δερμιτζάκη και το βιβλίο της "Γεννημένος Λούζερ", από τις εκδόσεις Εύμαρος - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
16-09-2019

Η Ειρήνη Δερμιτζάκη και το βιβλίο της "Γεννημένος Λούζερ", από τις εκδόσεις Εύμαρος

Ένα δυνατό και καλοδουλεμένο βιβλίο κυκλοφόρησε η συγγραφέας Ειρήνη Δερμιτζάκη με τον τίτλο «Γεννημένος Λούζερ», από τις εκδόσεις Εύμαρος. Η υπόθεση εξελίσσεται στην επαρχία της Κρήτης και τα γεγονότα που συμβαίνουν και καταγράφονται, με επίκεντρο τη ζωή του Μανούσου του κεντρικού ήρωα του βιβλίου, μας ταράζουν τον ψυχισμό. 
«Μα, γίνονται αυτά τα πράγματα;» θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Η συγγραφέας αναφέρει στις πρώτες σελίδες του βιβλίου της ότι το έργο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας, όμως… 

Επιστροφή στις ρίζες; Η αναφορά στην Κρήτη ήταν ένα εύκολο πεδίο για εσάς, για την ανάπτυξη του έργου σας; Μιλήστε μας λίγο για τον Λούζερ σας. Βαριά ταμπέλα ο χαρακτηρισμός αυτός. Πώς τον αναλύετε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας;
Ξεκίνησα να γράφω τον Λούζερ στο Λονδίνο. Είχα φύγει γιατί δεν άντεχα άλλο την κατάσταση στην Ελλάδα όμως ήταν έντονη η ανάγκη να επικοινωνήσω με τη χώρα μου αυτά που νιώθω και πιστεύω. Έγραψα για την Κρήτη αφενός γιατί τη γνωρίζω καλά κι αφετέρου γιατί αγαπώ το νησί μου. Ο ήρωας του βιβλίου, ο Μανούσος είναι Λούζερ διότι έτσι τον βλέπουν και τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι.

Πόσο καιρό σας πήρε για να γράψετε το βιβλίο σας; Οι σελίδες του είναι μπολιασμένες και με γεγονότα τα οποία μπορεί να ζήσατε ή να ακούσατε να σας αφηγούνται; Με αυτήν την καταγραφή ξορκίζετε μνήμες, μνημονεύετε αγίους ή δαίμονες που πέρασαν από γύρω σας;
Σχεδόν οκτώ χρόνια, όσο διήρκεσε και η παραμονή μου στο εξωτερικό. Σίγουρα υπάρχουν γεγονότα και άνθρωποι που με προκάλεσαν να ασχοληθώ μαζί τους, όμως στο βιβλίο δεν υπάρχουν αληθινά πρόσωπα. Υπάρχουν κάποιοι ήρωες που έχουν στοιχεία ανθρώπων που συνάντησα ή άκουσα για αυτούς. Γράφοντας το βιβλίο προσπάθησα να καταλάβω τον κοινωνικό περίγυρο στον οποίο μεγάλωσα και συνεπώς τον εαυτό μου. Το Σκορποχώρι στο οποίο διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας θα μπορούσε να είναι ένα οποιαδήποτε χωριό της Ελλάδας. 

Η βία είναι ένα θέμα που σας προβληματίζει κι έχετε ασχοληθεί επανειλημμένα με αυτό. Όμως, βλέπουμε πως επιμένετε. Τι θα θέλατε να επικοινωνήσετε μέσα από τα βιβλία σας γι’ αυτό; Σε ποιο τοπίο, σε ποια γη δεν φυτρώνει η αγάπη;
Η αγάπη είναι σαν τα μανουσάκια της Κρήτης. Φυτρώνουν τον χειμώνα, μέσα στο κρύο, ανάμεσα σε βράχους. Έτσι είναι και η ζωή του Μανούσου, του ήρωα του βιβλίου. Ζει και μεγαλώνει μέσα στη βία ψάχνοντας για λίγη αγάπη. Ούτε και εγώ ξέρω γιατί ασχολούμαι τόσο πολύ με τη βία. Δεν είχα βίαια παιδικά χρόνια για να πω πώς ίσως για αυτό να έχει επηρεαστεί η θεματολογία μου. Υπάρχει όμως μια ένταση στη ζωή κάποιων ανθρώπων. Είτε από ματαιώσεις, είτε από απωθήσεις. Είτε γιατί είναι πιο εύκολο να θυμώσεις από το να επικοινωνήσεις αυτό που πραγματικά νιώθεις. Πίσω από κάθε άνθρωπο που ασκεί βία υπάρχει ένας φοβισμένος άνθρωπος σαν τα σκυλιά που γαβγίζουν ή δαγκώνουν για να αμυνθούν. Αυτό το φαινόμενο προσπαθώ να καταλάβω. 

Διαβάζουμε πως όλη αυτή η βία που ασκείται πάνω στον Μανούσο, τον κεντρικό σας ήρωα, είναι «για το καλό του». Ποιοι είναι οι μπάτσοι της ζωής μας; Υπάρχει χώρος να αναρωτηθούμε αν είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε να κάνει ο Μανούσος (κι αυτός που ταυτίζεται με τον Μανούσο) για να είναι η ζωή του διαφορετική, καλύτερη;
Συνήθως εκείνοι που δεν ξέρουν πώς να ζήσουν τη δική τους ζωή αστυνομεύουν τη ζωή των άλλων. Αρκετοί που διάβασαν το βιβλίο μου λένε μα γιατί δεν κάνει κάτι ο ήρωας; Γιατί δεν αντιδρά; Να σας ρωτήσω εγώ κάτι. Γνωρίζετε πολύ κόσμο που αντιδρά; Στον δικό μου μικρόκοσμο έχω ελάχιστους ανθρώπους να αναφέρω. Θυμάμαι στην Αγγλία που διάβαζα στον ίντερνετ τις εξελίξεις της ελληνικής κρίσης, μνημόνια, περικοπές κ.λπ. Έλεγα καλά τώρα που έκοψαν τα επιδόματα Πάσχα, Χριστουγέννων θα γίνει χαμός, θα πέσει η κυβέρνηση. Κι όμως αυτό δεν έγινε... Όταν ήμουν στο λύκειο έκαναν κατάληψη για χαβαλέ και όταν υπήρχαν ουσιαστικά θέματα κανείς δε μιλούσε. Έλεγα τους προβληματισμούς μου στο δεκαπενταμελές και οι συμμαθητές μου άφηναν μπουκαλάκια με ούρα στο ντουλαπάκι μου στο σχολείο. Όσο σπούδαζα σε δυο διαφορετικές σχολές στην Ελλάδα, Κοζάνη και Αθήνα κανείς συμφοιτητής μου δεν μιλούσε για τους καθηγητές που δεν ερχόντουσαν για μάθημα γιατί έκαναν κι άλλες δουλειές σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Μεγάλωνα, άλλαζα κοινωνικό περίγυρο, ζούσα σε μεγαλύτερες πόλεις, οι συμπεριφορές παρέμεναν ίδιες. Όσο έχουμε λεφτά για φραπέ και σουβλάκια θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει και λόγος αντίδρασης. Το μόνο που βλέπω γύρω μου να αυξάνεται είναι η αδιαφορία. 

Γράφετε κάπου «Το τι πιστεύεις συνήθως έχει να κάνει με το πού γεννήθηκες και ποιοι σε ανάθρεψαν». Πόσο εφικτό είναι να ξεφύγει ο άνθρωπος από τα στερεότυπα, τις συνήθειες και τη νοοτροπία της κοινωνίας που μεγαλώνει; Είναι καλό να γίνεται αυτό; Και αν ναι, πώς θεωρείτε πως μπορεί να φτάσει στο σημείο της ατομικής του απελευθέρωσης (και άρα ελευθερίας);
Θα έλεγα πώς το σημαντικό είναι να ξεχωρίζει ο άνθρωπος στο κεφάλι του ποια πεποίθηση είναι δική του και ποια ξένη. Τι πραγματικά θέλει και τι τον έχουν κάνει να πιστεύει πώς θέλει. Η αυτογνωσία προηγείται της απελευθέρωσης. Αν δεν ξέρεις ποιος είσαι και τι θες δε μπορείς συνειδητοποιήσεις το μεγαλείο της ελευθερίας. 

Οι συμπεριφορές των άλλων, τα φαντάσματα της ζωής μας. Υπάρχει κάποιος που να δικαιώνεται στο τέλος του βιβλίου σας; 
Σίγουρα εγώ που το έγραψα. Διότι έλεγα πώς δε θα τελειώσει ποτέ αυτή η ιστορία. Και νιώθω δικαιωμένη και χαρούμενη που έφτασε ο Λούζερ στους αναγνώστες και ειδικά από έναν εκδότη που αγαπάει αληθινά το βιβλίο. ...Μιας και κάποια πράγματα μένουν ανοικτά στο τέλος του βιβλίου, ας διαλέξουν οι αναγνώστες ποιος ήρωας ή ποια ηρωίδα δικαιώνεται και ποιος όχι.

Ετοιμάζετε κάποιο νέο έργο; Αν ναι, θα θέλατε να μας αποκαλύψατε κάτι από το θέμα του;
Θέλω να γράψω κάτι για την άνοια. Επειδή όμως το έζησα πολύ έντονα δουλεύοντας στα γηροκομεία της Αγγλίας, είδα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν ή να υποφέρουν με δυσκολεύει το θέμα. Ακόμα η ιδέα δεν έχει πάρει συγκεκριμένη μορφή, έχω μόνο σημειώσεις. 

Πού μπορούμε να σας συναντήσουμε διαδικτυακά αλλά και από κοντά;
Είμαι στο περιβόητο Facebook και απαντώ πάντα στα μηνύματά που μου στέλνουν οι αναγνώστες ή άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με το γράψιμο. Την Τετάρτη στις 2 Οκτωβρίου στον Ιανό, στις 6 το απόγευμα, θα είμαι στην επίσημη παρουσίαση του Γεννημένος Λούζερ στην Αθήνα και μου αρέσει πολύ να γνωρίζω τους αναγνώστες από κοντά. Για όσους γράφουν και θέλουν να βελτιωθούν, από τις 16 Οκτωβρίου ξεκινώ μαθήματα δημιουργικής γραφής σε μια νέα συνεργασία με το Κολέγιο Ψυχικού, στο τμήμα επιμόρφωσης ενηλίκων. 

Βιογραφικό | Η συγγραφέας Ειρήνη Δερμιτζάκη γεννήθηκε το 1982 στη Σητεία. Σπούδασε Θέατρο στην Ελλάδα και Κινηματογράφο στο Λονδίνο. Το 2018 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Δημιουργική Γραφή στην Αγγλία. Τα έργα της «Ορνιθοφοβία» και «Αντζελέτα και Ετελβίνα» (υπό την αιγίδα του υπουργείου πολιτισμού της Μεγ. Βρετανίας) έχουν ανέβει σε θέατρα του Λονδίνου. Έχει γράψει σενάρια για ταινίες μικρού μήκους και διηγήματα  που διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς και έχουν εκδοθεί από διάφορους εκδοτικούς οίκους. Έχει επίσης συμμετάσχει στο συλλογικό μυθιστόρημα “Η κατάρρευση” από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες και διδάσκει δημιουργική γραφή. Το 2017 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της “Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα” από την Anima εκδοτική. Το “Γεννημένος Λούζερ” είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.